Nanning Vietnama giderken basamak olarak kullandığımız bir şehir.
Shenzen ve Guangzhou'ya göre daha az gelişmiş ve bizim açımızdan fazla önemi olmayan bir şehirdi.
Burada da yine parklar ve parklarda geceleri dans edenler ve sabahları toplu halde spor yapanlar bizim için enterasandı.
Aşağıda foto ve videoları izleyebilirsiniz.
Motorsikletlerin hepsi akülü ve çok sessiz.
Sokak yemekleri ile ilk milli oluşumuz.
Sanırım hasta olan ağacı iyileştirmek için serum benzeri sistemle besliyorlar.
Nanning de 2 gece kaldık ve 3. gün sabahı Vietnam'ın başkenti Hanoi'ye gitmek üzere sabah erkenden bizi sınıra kadar götüren otobüse bindik.
Sınırda inip yaya olarak gümrük kontrolüne yürüdük.
Pasaport sırasına girdik ve görevliye yine ay yıldızlı yeşil pasaportumuzu uzattık.
Sıra yine durdu, görevli telefona sarıldı. 3 asker hemen koşa koşa geldi, bizi sıradan çıkarttılar, beklememizi söylediler. Bu arada diğer ülke vatandaşları beklemeden geçmekte idi.
15 dakika beklettikten sonra daha üst düzey olduğu belli olan bir görevli geldi. Çin'de ne aradığımız sordu, nerelerde kaldığımızı, nereye gittiğimiz?
Sakin sakin cevapladım. Hımm dedi ve tekrar gitti. 10 dakika daha bekledik. Yine geri geldi pasaportlarımızı elimize verdi ve tekrar pasaport kontrol sırasına girmemizi söyledi. Neyse ki sıra fazla değildi. Sıra bize gelince sanki daha öncesi hiç yaşanmamış gibi görevli bir daha uzun uzun pasaportlarımızı inceledi ve çıkış damgasını bastı.
Oh tamam nihayet çıkıyoruz derken, bir kadın ve bir erkek görevli eşyalarınızı inceleyeceğiz dediler. Çantaları boşalttık. Sırt çantasına teptiğimiz kirli temiz ne varsa çıkarttık. Tek tek ellediler, fotoğraf makinesindeki fotoğraflara baktılar. Bu arada diğer ülke vatandaşları bize garip garip bakarak yanımızdan geçiyorlardı. En sonunda tamam dediler ve sınırı geçtik.
500 metre bir mesafe yürüyüp Vietnam sınırına geldik. Kapıda uzun bir kuyruk ve hiç bir ilerleme yok. Öğlen yemeği saati civarı idi. Herhalde memurlar yemek molası verdiler dedim ve bizde kuyrukta beklemeye başladık.
Oh tamam nihayet çıkıyoruz derken, bir kadın ve bir erkek görevli eşyalarınızı inceleyeceğiz dediler. Çantaları boşalttık. Sırt çantasına teptiğimiz kirli temiz ne varsa çıkarttık. Tek tek ellediler, fotoğraf makinesindeki fotoğraflara baktılar. Bu arada diğer ülke vatandaşları bize garip garip bakarak yanımızdan geçiyorlardı. En sonunda tamam dediler ve sınırı geçtik.
500 metre bir mesafe yürüyüp Vietnam sınırına geldik. Kapıda uzun bir kuyruk ve hiç bir ilerleme yok. Öğlen yemeği saati civarı idi. Herhalde memurlar yemek molası verdiler dedim ve bizde kuyrukta beklemeye başladık.
Gümrük kontrol noktasında internet hatlarındaki bir problem nedeni ile bilgisayara giriş yapamıyorlarmış.
7 saat Vietnam sınırında bekledik. Bu sefer diğer ülke vatandaşları da bekliyordu. Bize yapılan bir uygulama değildi yani.
Bu arada sınırdan isteyen elini kolunu sallaya sallaya geçebiliyor du. Pasaporta damga vurma derdi olmasa beklemeden geç.
Hava karardıktan sonra sınırı geçip, bizi bekleyen eski püskü bir otobüse binip gece yarısını az geçe Hanoi sokaklarında bulduk kendimizi.